mijn verhaal

Sinds de pubertijd, toen vragen als 'Wie ben ik?' en 'Wat is de zin hiervan?' zich aan mij gingen opdringen, heb ik me aangetrokken gevoeld tot de existentialisten. Het begon met grote schrijvers als Kafka, Dostojevski en Tolstoj, die de menselijke conditie in al haar rauwheid beschreven. Later ging ik mij in psychologen en filosofen als Sartre, Nietzsche, en Frankl verdiepen.

In de existentiële therapie is de visie dat lijden ontstaat wanneer we worstelen met de dilemma’s en gegevenheden van het menselijk bestaan zonder daarbij kunstmatig labels te projecteren op wat geestelijke gezondheid zou zijn:

De fysieke dimensie kenmerkt zich naast de overlevingsdrang door de mogelijkheid van genot versus de beperkingen en het lijden van ziekte en dood. In de sociale dimensie kennen we liefde en betrokkenheid, maar ook eenzaamheid en isolement. In de persoonlijke dimensie strijdt het verlangen naar waarheid, vrijheid en integriteit met verantwoordelijkheid en gevoelens van schuld en schaamte. In de spirituele dimensie is er het dilemma van de behoefte aan betekenisgeving versus zinloosheid bij afwezigheid van een externe bevestigende autoriteit en een ultieme werkelijkheid voorbij woorden.

De praktische inspiratie voor mijn workshops en counseling heb ik gekregen door het volgen van de opleiding Existentieel Welzijn Counseling bij Professor Mia Leijssen aan de KU Leuven en de vele workshops en lessen van Professor Emmy van Deurzen, die beiden op hun manier existentiële therapie met een helder spiritueel licht doceren. De mens is vrij - binnen een context van beperkingen – maar hoe en waarvoor gebruikt hij zijn vrijheid?

Na een eerste contact met oosterse filosofie via de Tao en Zen is mijn belangrijkste bron van inspiratie zonder meer het Tibetaanse boeddhisme. De praktische methoden die rust brengen door enkel aanwezig te zijn, de bijzondere transformerende kracht van compassie in het aangezicht van lijden, dood en verlies. De vaardige middelen van het vajrayana met visualisatie van mandala’s en recitatie van mantra’s en de directe introductie tot het gewaarzijn van de natuur van de geest in de mahamudra en dzogchen tradities zijn de leidraad van mijn bestaan. De directe ervaring en het onderzoeken van de geest brengen vrijheid van illusies en lijden en laten de altijd zuivere natuur van ieder levend wezen, de boeddhanatuur, zien.

Naast creatieve innovatie vind ik transmissie vanuit een levende traditionele overdrachtslijn ook essentieel. Geïnspireerd door de boeken van Chögyam Trungpa begon ik mij in de dharma te verdiepen. In India werd ik diep geraakt door de chödmeester Ngakchang Yeshe Dorje Rinpoche en zijn leerling mijn goede dharma-vriend Ngakpa Karma Lhundup.

Vervolgens heb ik het geluk en genoegen gehad te kunnen studeren en beoefenen met enkele van de grootste meditatiemeesters van deze tijd: De Dalai Lama, Sakya Trizin, Nyoshul Khen Rinpoche, Penor Rinpoche, Trulshig Rinpoche, Dzongsar Khyentse Rinpoche, Sogyal Rinpoche, Namkhai Norbu Rinpoche en vele anderen zoals Mingyur Rinpoche.

Zelf kritisch onderzoeken wat de leraren zeggen is essentieel voor een goed begrip. De Boeddha zei zelf al: ‘Ik wijs je de weg, maar je moet hem zelf gaan’.

Sjamanen zijn de eerste kunstenaars, wetenschappers, wijzen, verhalenvertellers en genezers op deze aardbol. Hun schemertoestand tussen mens en natuur vervult die missing link tussen het zichtbare en het onzichtbare. Bijna iedere cultuur heeft zo zijn rituele specialisten, die een brug slaan tussen de werelden en met alle middelen die hen ter beschikking staan zo goed en zo kwaad als het gaat mensen en dieren proberen te genezen van hun kwalen. Voor de authentieke sjamanen was er vanouds vaak sprake van een roeping die geen tegenspraak duldde en gepaard ging met groot lijden, waardoor wel gesproken wordt over de ‘gewonde genezer’.

Wat mij in het bijzonder inspireert is de wijze waarop deze medicijnmannen en -vrouwen gebruik maken van pre-verbale oerklanken. Begin jaren tachtig werden mijn oren geopend door een ontmoeting met de Hongaarse sjamaan Joska Soos, die ervan uitging dat alles klank, vibratie is. Hij trachtte de harmonie te herstellen van een uit balans geraakt organisme door middel van intense klanken met trommels, schelpen, schalen, ratels en boventonen. Eenzelfde soort methodiek heb ik ervaren bij indianen en sjamanen, zoals de Groenlandse sjamaan Angaangaq. Dit heeft me geïnspireerd om ook zelf te experimenteren met de effecten van alle mogelijke klankinstrumenten op lichaam en geest.

Door het scheppen van een atmosfeer in een rituele context kunnen we een verbinding leggen met een grotere levenskwaliteit dan ons kleingeestige ik en een oerkracht ervaren die ons ten diepste doet beseffen wat het is een levend organisme te zijn. Het is een directe ervaring zonder dat we nu precies in woorden zouden kunnen zeggen wat het is.