Klein verzet

Mensen maken hun eigen geschiedenis, 
maar kiezen niet de omstandigheden waaronder dat gebeurt.
 
                                                  Karl Marx 

Klein verzet
De laatste tijd krijgen we weer steeds vaker nieuws te horen dat ons schokt of op een bepaalde manier aangrijpt. Een heel scala aan emoties komt dan langs; verdriet, boosheid, verontwaardiging, wanhoop, ongeloof, afschuw, verbijstering, ontzetting, walging en soms ook een gevoel van rouw, verlies of weemoed naar andere tijden. Hoe ga je om met zo’n mix van ongeloof, verdriet en boosheid? De een ontkent, een ander ignoreert en een derde zoekt naar een middel voor verzet. 
 
Zeldzaam
Experts spreken over veranderende machtsverhoudingen, oud zeer dat aan de oppervlakte komt, cultuur- en belangenverschillen en de gevaren voor het mogelijke verlies van heel moeizaam verworden rechten en vrijheden, die we als vanzelfsprekend aannamen. In de loop van de wereldgeschiedenis zijn deze echter zo veel zeldzamer dan het grijpen van de macht met leugens, intimidatie en geweld. 

Wat te doen?
In dit grote krachtenspel voel je je als individu dan wel eens machteloos. ‘Wat kan ik eraan doen?’ ‘Ik heb al genoeg op mijn bord’. Inflatie, rekeningen, ziekte, zorg voor ouders en kinderen, persoonlijke malaise, en je werkt ook al zo hard, je wilt wel eens genieten en je verdient een vakantie. Dat is allemaal waar, toch wil ik me niet afsluiten. Ja, natuurlijk, soms gaat die TV gewoon naar een ander net, omdat het dan op dat moment net even te veel is en er behoefte aan vertier is. Het gevoel van ‘ik weet het nu wel, maar ik kan er niets aan doen al zou ik het willen en moet nu gewoon even chillen’. Dat is natuurlijk heel normaal. 
 

Niet sluiten
Niet veel later wil ik het echter wel weer allemaal weten. Wat is er gebeurd? Wat wordt er gezegd? Ik wil niet ontkennen of vergeten, maar erbij zijn. Ik moet erbij zijn! Ik wil mij informeren en mijn hart laten breken, als het niet anders is. Betrokken blijven bij de pijn van de ander, die, hoewel niet mijn eigen pijn toch ook als mijn pijn voelt. Ergens zijn we samen. We zijn allemaal verbonden. Ik kan en wil mijn ogen niet sluiten, al hebben ze dan soms even behoefte aan respijt. Al ervaar ik soms machteloosheid, door niet weg te keren van onrecht en smart, maar getuige te zijn, blijft voor mij het contact met waarheid en waarde en een notie van zoals de wereld zou moeten zijn.

Waardenkeuze
Ik wil het niet gewoon gaan vinden dat machtige mensen liegen en waarheid telkens weer om proberen te keren, zodat zij schijnheilig alles wat mooi en teder en kwetsbaar is bederven en vermorzelen met hun groteske zelfbelangrijkheid. Helderheid en liefde en compassie en de schoonheid van natuur en muziek, het plezier van het lachen en het spel tussen jou en mij dat mij blij maakt en mijn hart verkwikt en de wil tot leven weer opnieuw in mij verwekt. Dat zijn de waarden waarbij ik me herinner waar het echt om gaat. Dat zijn de waarden waarbij ik thuiskom, waar ik moed uit put, die me telkens weer in staat stellen oude huid af te werpen en met nieuwe ogen te kijken en in vrijheid te ontwaken tot de beleving van dit huidige moment waarop we zelf geschiedenis maken, al zijn de omstandigheden misschien niet die waar we voor gekozen hebben. Dan nog, is er een keuze – en die maken we telkens weer.